Iran's Crises Unfolded

با درود به رفیق عزیز ناظر،

شما با متنی کوتاهی از تظاهرات 7 نوامبر، با تاکید بر اینکه این تظاهرات انگار فقط برای حذف نام سازمان مجاهدین خلق از لیست تروریستی از طرف مجاهدین اعلا شده، پشتیبانی کرده اید. البته با این مضمون که " کلیه نیروها و نهادهای مدافع حقوق بشر...بایستی خواهان حذف نام سازمان مجاهدین خلق از این لیست شوند". بنده هم صددر صد با حذف برچسب تروریستی مجاهدین خلق از لیست های کشورهای آمریکا و اروپا موافقم.

اما به چیزی که اشارهای به آن در متن شما نشده موضوع دیگر این تظاهرات است، مبنی بر اینکه مجاهدین هم همصداو هماهنگ با سیاست های آمریکا و اروپا در مورد مسئله پروژه های هسته ای ایران، خواهان "ارجاع پرونده اتمی رژیم به شورای امنیت" هستند. سئوالم از شما این است که آیا موافقید با موضوع ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت؟ اگر آری، پس چرا این مسئله را در متن تان حذف کرده اید؟

نظر بنده این است که حذف نام سازمان مجاهدین خلق از لیست به اصطلاح تروریستی امپریالیست ها آری، اما ارجاع پرونده هسته ای ایران به بهانه "ارجاع پرونده اتمی رژیم آخوندی به شورای امنیت" نه! چرا که مسئله هسته ای ایران هیچ ربطی به امپریالیست ها ندارد که با ارجاع آن به شورای امنیت، ضمینه تجاوز و تخریب به ایران و ایرانی را فراهم کنند- همچون جنایاتی که در کشور عراق مرتکب شده اند و می شوند. همچنین برخلاف ادعاهای رژیم ولایت فقیه آخوندی، هسته ای شدن ایران هیچ تاثیری در ماندگاری این رژیم جبار آخوندی ندارد، همانطور که امکانات هسته ای و اتمی شوروی سابق نتوانست از فروپاشی نظامات جبار استالینیستی جلوگیری کند. فروپاشی رژیم ولایت فقیه آخوندی فقط و فقط با اراده و مقاومت ملت ایران و فرزندان مبارز و آزادی ستان او حتمی است که تضمین پیشرفت، آبادی و آزادی و استقلال در ایران زمین است. هر نوع راه حل دیگری از قبیل گسترش محاصره اقتصادی و یا تجاوز نظامی به ایران زمین به هر نوعش و به هر بهانه ای، ضدانقلابی و علیه منافع ملت ایران می باشد و نتیجه ای جزء تخریب و ویرانی و وابستگی بیش از پیش برای ملت ایران به ارمغان نخواهد آورد.

سرنگون باد رژیم ولایت فقیه آخوندی

پیروز باد مقاومت انقلابی ملت ایران

در پاسخ به کاربر محترم ناصر فرزانه که نظر خود در رابطه با «بلژيک-بروکسل- ميدان شومان» در ستون نظر کابران ثبت کرده اند.
با سلام
اين سوالي بس جدي و خيلي پيچيده اي است، و به همين خاطر در يک يا چند پاراگراف نمي توان به آن پرداخت. بايد آن را از جوانب مختلف باز کرد؛ بطور مثال:
آيا حفظ منافع ملي در داشتن قدرت هسته اي نهفته است؟
آيا براي تشنج زدايي و تنش زدايي بايستي به سلاح اتمي مجهز شد؟
آيا سرنگوني نظام اسلامي (ولايت فقيه) در رابطه مستقيم با خلع سلاح اتمي است؟
آيا زحمت کشان و مردم ستمديده کار، مسکن و نان را به داشتن سلاح اتمي ترجيح مي دهند؟
آيا مردم ايران آزادي و دموکراسي و حکومتي ملي را به سلاح هسته اي ترجيح مي هند؟
و...
پاسخ من به تمام سوالات فوق مثبت است. و اگر بخواهم خلاصه نويسي کنم، خواهم گفت که در عالم سياست، متاسفانه بايد در يک نقطه مسائل را اصلي و فرعي کرد. بالاخره بايد مشخص کرد که در يک مقطع از زمان تضاد اصلي چيست؟ امپرياليسم يا ارتجاع؟ عامل کشتار و خونريزي و ظلم (رژيم)، يا ريشه و دليل پايه اي تمام کشتار ها و خونريزي ها و ظلم ها (جهانخواران)؟ من معتقدم که بايد از خانه شروع کرد. بايد سرانگشتان و بازوان و يا به زباني ديگر عاملان امپرياليسم را نابود کرد.
به نظر من جنگ با امپرياليسم شکل و محتوايي تازه و مدرن پيدا کرده است. گلوباليزم، يکي از عوامل اصلي درانتخاب روش جديد مبارزه است. من اصلا شکي ندارم که تا زماني که جهانخواران هستند، تا زماني که ظالم هست، و تا زماني قدرت اقتصادي متمرکز و زير نظر و کنترل چند نهاد معدود است، ظلم هست، کشتار هست، فقر و بيچارگي و اجحاف هست. اما به اين هم معتقدم که اگر فقط يک گلوله براي زدن داشته باشم، آن را به سويي نشانه مي گيرم که راهگشا باشد، و نه اينکه تاکتيکي براي پيشبرد يک استراتژي. روشن تر اينکه، براي مبارزه با «امپرياليسم» بايد منسجم بود (در سطح بين الملل)، بايد برنامه داشت، بايد شناخت از شرايط بين المللي و سوق الجيشي و ايدئولوژي هاي حاکم، و تنوع فرهنگ ها، و مهمتر از همه اينها، از توان خود داشت.
مي دانم که «امپرياليسم» با شعار حذف نمي شود، مي دانم که آمريکا و بوش و کلينتون و ... با تظاهرات خياباني باور هاي خود را بايگاني نمي کنند، مي دانم که مخالف جدي تروريسم هستم و از اعمال آي آر اي، القاعده، حماس، و بمباران هاي اسرائيل (در فلسطين) و آمريکا (در ويتنام و افغانستان و عراق)، که همه به نوعي تروريسم است، به شدت منزجرم.
اين ها داده هاي من هستند، حال با سوال شما روبرو هستم که کدام را بايد انتخاب کرد، داشتن سلاح اتمي يا به زير منگنه بردن رژيم براي تسليم آن؟ من دومي را انتخاب مي کنم، چون مي دانم که بايد اين رژيم سرنگون شود، چون مي دانم که رژيم بايد تضعيف شود، اگر بتوان کارت هاي بازي رژيم را محدود کرد (که روز به روز کمتر مي شوند)، بايد گزينه دوم را انتخاب کرد.
آيا اين همسويي با آمريکا نيست؟ چرا هست! آيا تن دادن به ذلت نيست؟ اگر اصول مان را فراموش نکنيم و باور نداشته باشيم که هدف وسيله را توجيه مي کند، نه، تن دادن به ذلت نيست. يادمان نرود که از رژيم «ضد امپرياليست تر» نداريم. اما در عين حال مي بينيم که چگونه ثروت ملي را به تاراج داده اند. يادمان نرود که محمدرضا شاه صدبار مدره تر از اين آخوندها بود، اما چگونه نفت و منابع ملي را در اختيار غرب و شرق قرار داده بود، و يادمان نرود که به مصدق مارک «آمريکايي» مي زدند، و سرانجام او و ايران چه شد؟
من نمي خواهم بگويم که همبستري با آمريکا درست است، اصلا، چرا که فرزندان اين همبستري خيانت و وطن فروشي است. مي خواهم بگويم که نبايستي همبستري را با کار ديپلماتيک يکي دانست.
در اين هم شکي ندارم که مجاهدين مسلمان، با شناختي که از نگرش آنها به اسلام دارم، اگر بر مسند قدرت بنشينند، در راستاي مذهب زدايي گام که بر نمي دارند هيچ، به تفکر مذهبي هم کمک مي کنند – غير از اينهم نبايد از آنها انتظار داشت (براي آشنايي بيشتر به 40 سال تاريخ فعاليت آنها توجه شود). اما اين باعث نمي شود که از خواست آنها براي حذف نام سازمانشان از ليست تروريستي، در 7 نوامبر پشتيباني نکنم. اين ابدا بدين معنا نيست که آنها چک سفيد دارند. برعکس، بر اين باورم که اگر به راستي مخالف حکومتي مذهبي (جمهوري دموکراتيک اسلامي) پس از سرنگوني رژيم جمهوري اسلامي هستيم، بايد در چند جبهه فعال شويم. ضد رژيم (اصلي)، تشکيل جبهه متحد از نيروهاي سکولار و چپ، فشار (معقول و رفيقانه) بر مجاهدين براي «به روز» شدن. اگر واقعا نمي خواهيم مجاهدين در آينده ايران حرف آخر را بزنند، بايد به همان اندازه آنها قدرتمند بشويم، منسجم بشويم، فعال بشويم، حرف و عمل مان يکي شود، و خلاصه اينکه در ابر ها زندگي نکنيم و از عرش اعلا به زمين آمده و زمينيان را آنطور که هستند بشناسيم، و نه آنطور که مي خواهيم باشند و در کتابهاي «شريعت» خود خوانده ايم.
از سوي ديگر اگر مجاهدين مي خواهند شک ها برطرف شود، آنها هم بايستي دور و بر خود را آنطور که هست ارزيابي کنند، و فرصت ها را نسوزانند.
اميد وارم که به نکاتي که در پيامتان آمده بود پاسخ (کوتاه) داده باشم.
علي ناظر – 8 آبان 1384 - ديدگاه



Sunday 7 August 2022	HOME	NEWS	ANALYSIS	INTERVIEW	POLITICS	SOCIAL	STATEMENTS	ECONOMY	SEARCH